benim haller

Bu yaz 1 ayımızı Gökçeada'da geçirdik. Mutlu, huzurlu, gelen gidenlerle bol hareketli bir 1 ay geçti adada. Şuan düşününce olduğundan da güzel geliyor bu gerçek. Gelelim ayrıntılara... Yolculuğun en güzel kısmı Tatil dönüşü kavrulmuş mutlu Kemal Yolculuk 2 küçük çocukla oldukça meşakkatli, km olarak kısa süre olarak uzun. Çünkü Gökçeada feribotları Avrupa yakasından kalkıyor. Çanakkale'den Eceabat'a, oradan da adaya geçiyorsunuz. Feribot 2 saatte bir bu yüzden online bilet almalısınız yoksa sıra beklemek gerekiyor. Sıra beklenmeyecekse şehitlikleri gezmek için iyi bir fırsat, iskele şehitliklerin dibi. Biz çocuklarla o işe hiç girmedik. Feribot yolculuğu 1 buçuk saat sürüyor. Evimin içi Balkon manzaram Arka bahçe Ön bahçe Güzeller güzeli bir taş evde kaldık. Gerçek olamayacak kadar güzeldi evim ve manzarası. Teşekkürler airbnb. Evimin Kale Köy'de kalenin hemen dibindeydi. Yıldız koya çok yakın olsa da deniz dönüşü kaleye gün batımı i

Bu aralar bununla uğraşıyorum yine, Mehmet gidince, sıkı aile ilişkilerine daldığım için olsa gerek. Türlü kaygılar, sıkıntılar ama karşımda bunu anlayabilecek birisi bulunmuyor . Konuşsam faydasız , sussam gönlüm razı değil demiş ya usta işte öyle...  Artık daha bir kayıtsızım bu duruma derken vücudum kayıtsız kalamadı. Midem çok ağrıyor. Yine yalnız ve yardımsız bir 15 gün var önümde Allah yardımcım olsun.(ki oluyor) Kemal dün çilekli kefir içince alerjileri azdı. Sabah belki otuz kere hapşurdu gözler kısıldı. Okulda öğretmenine söyle annecim durumunu dedim. O da sende öğrencilerine midenin ağrıdığını söyle dedi. Düşünceli oğlum benim ,biz hep birbirimizi anlayalım ve sevelim olur mu? Eylül de nasıl düşkün bu ara bana. Annecim diye diye öpüyor sarı papatyam. Babamızı çok özledik...

evlenen ıssız:)  Kendimde bu günlerde fark ettiğim bir durum var ki ben bağlanamıyorum. Gerek bir eşya gerek bir arkadaş olsun ayrılmakta hiç bir sakınca görmüyorum. Bu zamana kadar bağımsızlık olarak yorumlayıp bir sakınca görmediğim bu durum bu günlerde aklımı kurcalıyor. Yazlık kışlık yaptığım bu günlerde derin öz değerlendirmelere daldım. Raf , baza , dolap temizliğine giriştim ve poşet poşet eşya ayıklayarak güzel düzenlemeler yaptım(bir süreliğine tabi ki) Vazgeçemediğim hiç bir eşya yok , iş görüyorsa kullanıyor görmüyorsa atıp yenisini alıyorum. Çevremdeki diğer insanlarda durum biraz daha farklı (istifcileri es geçiyorum) Herkesin çok sevdiği asla atmam dediği bir şeyleri var. Bende ... nothing... Çok sevdiğim arkadaşlarım , akrabalarım ve ailemden oluşan bir çevrede yaşıyorum. Ama konu bir şehir ya da ülke değiştirmek olduğunda bu bana asla uzak ya da korkutucu gelmiyor. Tek kaygım oradaki hayatımın getirdikleri oluyor. İnsanlardan uzaklaşmak bende kaygı yaratmıyor