Beklemek, Beklemek ve Beklemek...

     Hayatımın olayı beklemek, sabırsız bir insanımdır genelde ama mecbur kalınca işte elden ne gelir... Hayat devam ediyorken bekliyorum demek ne kadar doğru bilemiyorum. Belkide umuyorum demeli. Ama bu ummak ya da beklemek her neyse sıkıntılı bir durum. Umutlar gerçekleşene kadar donup kalıyorsunuz sanki, her ne kadar yaşam guruları ve hatta sizde bunun yanlış olduğunu söylese de. Çünkü hayat anlardan oluşur, sonuçlar anlıktır beklememelidir falan filan. Teorikteki gerçekler pratikte tutmuyor her zaman, kendini kandırmaya çalışsan da içinden biri avaz avaz bağırıyor bazen. Uyutmuyor, okutmuyor, izletmiyor yalnız hedefe kilitlenmiş bekliyor da bekliyor.

      Yaşadığım can sıkıcı olayın üzerinden 1 yıl geçti ve ben hala bebeğim olmasını bekliyorum. Yerleşeceğim yere gitmeyi bekliyorum, istediğime biraz da olsa yaklaşan bir evim olmasını , istediğim okula geçmeyi bekliyorum. Ve tüm bunların hızlanması ya da gerçekleşmesi için elimden gelen bir şey yok. 

Sadece andan zevk almak, takmıyor gibi davranmak yapabileceğim. Genelde de başarılıyım ama  bu aralar hiç olmuyor. Aylar geçtikçe sabrım tükeniyor. Halbuki hayatta her tırmaladığım ,teslim olduğum an bana gelmiştir bunu biliyorum ama bu sefer teslim olamıyorum, ne olacaksa olsun diyemiyorum. Doktorlar,sevgilim,dostlarım akışına bırak herşey yoluna girecek diyor ama artık nasıl yapacağımı bilmiyorum.

 

Kendime Not:Bir daha herşeyi var ama mutsuz,depresyonda diye kimseyi şımarıklıkla şuçlayıp eleştirmiycem,nutuk çekmiycem ukala ukala. Bir insan "herşeyi" varken de mutsuz olabiliyormuş. Bunu çok net anladım.

      Her tatsızlıkta Allah'a sığınmak dua etmek beni yatıştırırdı, bu sefer onu bile yapamıyorum.

      Karanlık bir yazı oldu, ama aynı durumu paylaşan birileri varsa, yalnız değilim ya da değilsin ,niye okuyoruz ki zaten.Zaman en iyi ilaçtır derken hop yine geldik beklemeye...