Bugün sevgilimin doğum günü, 41 kere maşallah senesi bu yıl. Bizde doğum günleri çok önemli değildir, aile içi sade bir kutlama yalnızca. Doğum günlerinde çok coşan kişiler küçük yaşlarında buna alışmış olanlar, bizde böyle bir alışkanlık yok.
Çocukları Mehmetle spora yolladım, 12 ye kadar boşum. Şimdi biraz yazı, 1 saat yürüyüş biraz da ev toplarsam süper.
Dün gece arkadaşlarıyla dışarıdaydı , çok eğlenmiş. Çok geç geldi. Onun adına sevinmem gerekirken sevinemiyorum, kıskanıyorum dürüstçe. Bir tek benimle eğlensin gibi imkansız bir istek duyuyorum, saçma evet. Ama ses çıkarmıyorum, bu da bir şeydir.
Dün yeni yardımcı geldi bana. Kimyamız tuttu, üzerimden bir yük kalktı. Lütfen bu sefer uzun soluklu olsun. Bazı insanların da derdini... denebilir , ama cidden dert oluyor.
Yanımdaki boş arsada inşaat başladı, çok tozlu ve gürültülü günler geçiriyorum. Kendimi eve hapsettim, gündüz yürüyüşe, hatta balkona dahi çıkmak gelmiyor içimden. Okulda ya da çocukların kursunda değilsem kitaplara, bloglara ve filmlere gömdüm başımı. Anı yaşamak istemiyorum, zamanın geçmesini bekliyorum yalnızca.
Uzaktaki sevdiklerimle ilgili can sıkıcı durumlar var, keyfim biraz limoni bu ara . Yaz biteli 15 gün oluyor, yaz da bir garip geçti zaten. Tekrar güç toplamak için dağlara vurasım var. Her nerde değilsem mutluluk orada sanki. Ama evde her şey yolunda, çok şükür. Gerisi için zaman lazım, sabrımı diri tutmanın yollarını bulmak lazım.
Hapis hissediyorum dedim ya, kafamda yine hep kaçış planları. Hapis hissinden kurtulunca rahata dönüyor zihnim. Buna da zaman lazım, tecrübeyle sabit.
Son 15 günde tek çektiğim fotoğraf bu. Bu günler böyle işte....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder