Sabah Sayfaları - Anayurt Oteli

 Mutfaktan benimkilerin servise kardeş kardeş koşturmalarını izlemeyi çok seviyorum. Sabah kapıdan öperek uğurlarken onları , içim tatlı bir huzurla dolarken kafamın munzır yerleri de sorar bana. Bunların ne kadarı sensin, ne kadarı mutlu aile cefakar kadın sahnesinin tezahürü. Sabah telaşesi içinde ben de varım, hayatın içindeyim, sizlerden biriyim. Hayatı yaşarım , çok ta düşünmem. Güzel evim , mutlu hayatım , gündelik telaşelerim var benim. Çiçek bakarım, etrafımdaki her şeye iyi bakarım yani başarılıyım. Aranır , istenir (sevilmese de önemli değil,eleştirilerinizi arkamdan yapın yeter) biriyim. O yüzden sakın bana acımayın.

Yapılacak işleri kafamdan uzaklaştırınca yazmak istediklerim -esas yapmak istediklerim- onların yerini güzelce dolduruyor. Ama bunu pek az başarabiliyorum. Kendini aşırı yoğunlukla boğma tam da kafamın iyi olmadığının kanıtı. Hani batmamak için aşırı çırpınmak gibi, halbuki sakinken su seni batırmaz.

Dün Anayurt otelini izledim, etkilendim. Niyet eyledim kitabını da en kısa sürede okumaya.  Hastalık sebebiyle bir gece öncesi 3 te , bu sabah ise 5'te uyandım. Hayatın başlamasını beklerken , herkesler mışıl mışıl yataklarında uyurken yatağımda kitap okumayı çok severim. Gel gör ki elektronik kitabımı nasılsa döneceğim diyerek pazartesi okulda bırakmıştım. Döneceğim nasılsa dememeliymiş. Telefon fenerinde kitap okumaktayım 2 gecedir, gözlerimi çok yoruyor. Çünkü belli saatlerde ışığı açmayı hiç sevmem.

Yazımı yazacağım derken patatesleri yaktım. Bu sabah kendini sev, ona iyi bak düsturunu patatesli omlet üzerinle gerçekleştirecektim oysa ki. Bu boğazla bu sert patatesler nasıl yenecek ? Kızıma sabahları enfes patatesli omletler yaparım, o iştahla yedikçe hoşuma gider bir çatal bile almam. Çünkü o da benim gibi patates lover. Multi tasking dedikleri şeyi başaramama üstüne üstlük fazla stres yaratmasına rağmen denemekten de asla vazgeçmememi anlamıyorum