Bugünlerde

Kemalin kaka yapamama olayını yaşıyorum yine. Bu konuyla 1 yıldır uğraştığım için olsa gerek sabırlı olamıyorum maalesef. Kiloduna kaçırdığı için Kemal'e bağırdım korkutmaya filan çalıştım. Bana dedi ki anne bana kötü davranma sonra doktor gelir beni alır. (Eylül e kötü davranmasın diye söylediğim bir şey bu. Doktor geri alır iyi bakmazsak ona gibi...)Otur ağla işte, nasıl içimi yaktı. Annelik çok zor, ne kadar onun suçu olmadığını bilsem de öfkemi yenemiyorum bazen. Sonrası büyük bir vicdan azabı.
Eylül ise onu bırakıp okula gittiğim için (1 haziranda okula başladım) bana trip atıyor. Ben gelince eve aşırı huysuz. Yemek yemiyor önlük takmıyor buna rağmen kendi yemek ,her şeyi mıncıklamak istiyor. Sürekli kıyafet değişmekten iflahım kesildi. Uykular düzensiz ,emerek uyumak istiyor. Gece her saat başı kalkıp emmek istiyor vs. Bu yıl zor geçecek kendimi hazırlamıştım çünkü Kemal de de aynıları olmuştu. Ama hazırlanmak baş ağrıları,asabiyet ve uykusuzluğa çare değil maalesef.
Sabır diyorum bakalım, sağlık olsun da gerisi önemli değil. Her şeye rağmen zaman hızlı geçecek biliyorum.
Ah şu Mehmet bir gelse. Allah niye çocuk olması için 2 kişi gerekli demiş çok açık. Yalnız zor bir iş bu...