Tam Anlamıyla Mutluluk???

Mutluluk böyle bir şey benim için. İçinde bir sürü renk var , tozpembe değil. Bunu yaşayan bir ben değilimdir eminim. Birisi için , bir şeyler için hep içimde saklı duran endişe , özlem , kaygı ...
Mehmet yokken ona özlem , geldiğinde ailemden uzaklaşmanın burukluğu ona alışmanın kaygısına karışır . O gelince çocukları ihmal ediyormuşum gibi gelir yine içim ezilir.O da bunu fark eder geldiğime sevinmedin diye üzülür. Böyle değil tabi ki ama haklı da bir yandan. O hesapsız mutluyken ben niye böyleyim anlayamaz.
Mehmetli hayatıma alışırım bu seferde o sırada sorunu olan bir yakınıma dertlenirim. Niye böyle bilmem ki?
Aslında pozitif ve çözümleri kolay gören biriyim, çevresine boşver takma diyen genelde ben olurum. Ama konu mutlak mutluluksa bu konuda kötüyüm evet. Sanki böyle hissedersem bozulacak herşey. Çok gülme ağlarsın gibi bir şey. Bu nedendir? Oluş mu?Öğreniş mi?Burç mu?Yıldızlar mı?Hormonlar mı?