İçimdeki Kötü

İçimdeki kötü böyle tatlış(yersen)

Bazılarını görüyorum ki doğuştan iyiler, bu bir zorlama değil. Kolay sinirlenmeyen, art niyet aramayan, verdiğinin karşılığını önemsemeyenleri kast ediyorum.

Benim ki öyle değil sanki, ben iyi olmaya çabalıyorum.

İçimdeki herşeye misliyle karşılık vermek , entrika yapmak , empati yapmamamak, hesabını şimdi görmek isteyen bir kötü var ve ben onu hep susturuyorum.Susturmamın 1.sebebi dini inancım ise 2. sebep  aferin delisi olmam.İçimde taktir bekleyen küçük kız büyüyemiyor bi türlü(bkz. ortanca çocuk olmak)

Halbuki bazı doğal dürtüleri susturmanın bir bedeli var ,iç dünyanda yaşadığın sebepsiz(!) sıkıntı,kendine yabancılaşma ve asabiyet.

N'olur sanki serbest bıraksam(acaba bırakabilr miyim?)  Kendimi olduğu gibi ortaya koyabilmeyi, eleştirilerden etkilenmemeyi ne kadar isterim bir bilsen. Monteigne denemeleri okuduğum zaman kendine yaklaşımından çok etkilenmiştim. Kendini beğendirme kaygısı olmadan tarafsızca ortaya koyabilmek çok şeyi halleder bence, bunun için iyi bir terapinin gerekliliğine inanıyorum, uygun zamanda bunu yapmak içinde yapacaklar listeme ekliyorum.

Kendime Not: İyi bir terapist bul