Sabah Sayfaları 3 - Aslında Öğlen

Hava puslu, 3,5 gündür hasta çocuklarla evde hapisim. Ev dağınık (biraz önceden biraz daha fazla sadece) , lavaboda bulaşıklar, bulaşık makinesi boşaltılmalı. Kuru pasta ve kek yapsam iyi olacak hafta içi hazırlığı için. Ama ben yüzümde naneli maskem , yanımda filtre kahvem , entel müzikler radyomda (datça on air) yazımı yazıyorum. Azim budur , kararlılık budur , tebrikler canım.

Şu öz şefkat , kendini sev olaylarına asla inanamıyorum. Herkes kendini sever zaten, aslında bazen biraz fazla kayırır. Narsizm ile kendini sev durumları biraz karışık bence. 

Bugünün güzellikleri sabah 6 da kalkmamıza rağmen 9 gibi spor salonuna inebilmem. Bir de 2023 koçların yılı olacakmış , hafiften umutlanmadım değil. İlk aklıma gelen İzmir'e taşınacak olmamdı, ya da başka bir şehre ama lütfen Ege , İstanbul da kabulüm. Lisede yaşadığım Bursa buhranlarım geri geldi, ben bu şehirden koşarak çıkmıştım, hiç te özlememiştim ki niye döndüm anlamadım, analık hormonları salgılanırken insan kendi gibi düşünemiyor , en mantıklı açıklama bu. 

Dün tatil fotoğraflarını gözden geçirdim, tekrarları sildim. Karavanımı, doğayı özledim. Belki haftaya minik bir Foça kaçamağı olur(özlem ve gerilim giderme). O da bir süre moral olur. 15 tatilde İstanbul yaparız belki çocuklarla, arkadaş ziyareti. Bugün eh işte ise gelecek daha bir ışıldıyor hayallerde, benimki de o hesap. 

      Koskoca yazı geçirdik ve doymadın diyor bana , buna asla katılmıyorum ama izah etmeye de üşeniyorum. Sevdiğin şeylerin hep içinde olmak istersin, yaşamak ve bitirmek değil. Koskoca yaz değil ömrümü öyle geçirmek istiyorum ben. Yürüme mesafesi güzelliklerim olsun, uzun yolculukları başka memleketleri görmek için yapayım. Çünkü ona doyabilirim, biraz yapıp biraz dinlenmek isteyebilirim. Ama diğerine asla...

Çok özledim onu, ama bu üzerine düşünmek istemediğim bir konu. Sıkıntılı anlarda değil de keyifli anlarda özlüyorum en çok. Çünkü onsuz keyif sönük, onsuz mutluluk çoşkusuz.