Mutluyum...

Hava yağmurlu, güneş henüz doğmadı. Çocuklar servise bindi, ev toplu ve temiz. Önümde tenis dersim dışında bir zorunluluk yok. Dolap yerleştirme, yemek hazırlığı , giysi tamiratı ve düzenlemesi (en sevdiğim işler) sadece. Kahvemi demledim, yazının başına geçtim. Radyoda Datça On Air , içim coşuyor, neden? Öncelikle güneşten önce uyanmak önümde kocaman bir gün olduğu hissi veriyor, bunu çok seviyorum. Sabah yataktan kalkmak zor gelse de yoga yaptım, kendime karşı bir zafer.  Geçtiğim 2 haftanın koşuşturmasından sonra bugün önümde can sıkıcı işlerin olması da mutluluk verici. 10 günlük detoks programı meyvelerini verdi. 1 yıldır giyemediğim pantolonlarım artık sorun değil. Asıl önemlisi beni rahatsız eden karın bölgesi şişliği indi, sevdiğim ince bel görünümüm geri geldi. Yüzüm daha yaşlı ve çökmüş duruyor biliyorum ama diğeri kadar beni mutsuz etmiyor. Botoks düşünceleri dönüyor kafamda sadece ama hala düşüncede :) Böyle sabahlar geleceğe dair umut dolu oluyorum, içimde konuşup duran ses ; şimdi nasılsa ileride de öyle olacak bunu kabullen demiyor da, hayat müthiş sürprizlere gebe diyor .

Bir de kafamda uçuşan alış veriş perilerini kovalaya bilirsem keyfim tam gıcır. Yeni sezon bir çok şey beğeniyorum böyle zamanlarda, ama aldıklarımdan bir türlü memnun da kalmıyorum , o kadar tanıdık bir his ki! Hep içine girdiğim bir döngü, benim bağımlılığım gibi bir şey bu.  Bu atakların sonunda evdeki eşyalar beni boğuyor ve poşet poşet dolap boşaltıp rahatlıyorum anca. Ama maddi kısmı bir tarafa emek, zaman ve lojistik kısmından nefret ediyorum. Kafamın hep alınacaklar ya da aldıklarım da olmasını da sevmiyorum. Odaklanma sıkıntılarımın zirve yaptığı zamanlar bunlar. Hangisi diğerini doğuruyor emin değilim. Toplamda bu döngüleri hiç sevmiyorum. Tedavi etmem lazım çok derinden hissediyorum, çünkü kendimi bu halimle sevmiyorum

Dağa kar yağdı, kayak çekiyor canım. Belki haftaya kar devam ederse sezonu açarız kim bilir. Önce tek başıma, sonra çocuklarla.

Bir de iyi bir film izlersem bugün değmeyin keyfime.