Kötü Bir Gün

Dün tümden kötüydü, ama en çok "anne ben" çuvalladı. Mutfakta organik ve sağlıklı besinler hazırlarken çocuklarına hiç bakamadığını fark etti.  O kadar koy verdim ki, onlar beni neşelendirmeye çalışıyordu gün sonunda. Öfke ve kızgınlık yoktu neyse ki, sadece yenik hissediyordum.

Yatağa yattığımda onlara söz verdiğim masalı bile okuyamamış, ne kendime ne başkasına iyi gelecek hiç bir şey yapamamıştım. Tabi ki bol rüyalı bir gece...

Sabah arabayı sürttüm evden çıkarken, milyonlarca kere geçtiğim yerden geçerken ve o sırada 2 elimde  direksiyonda gözüm yolda iken.

M.nin işler de yolunda gitmiyor, o da bitik ve yorgun. İkimizin de diğerine hayrı yok, small talk ile işleri yürütmeye çalışıyoruz.

Peki ne olmuş çocuklara yetişemediysem, arabam çizilmiş ve M.ye bir süre ulaşamıyorsam? 

Çocuklara yetişemediğimde ; zar zor susturduğum o kocakarı gelip baş köşedeki koltuğu oturuyor. Ben güçsüz ve korkak ; dönmek istemediğim o yere gitmek hiç istemiyorum.

Arabam çizildiğinde ; her gün otobanda (arkadan gelip sellektör yapan kızgın sürücüler,sıkıştıran büyük araçlar ,trafikte beyni sulanmış umarsız sürücüler) giderken hissettiğim bana bir şey olmaz inancım sarsılıyor. Evet bir şey olabilir, trafikte her an bir sürü şey oluyor ve sana da olabilir gerçekleri kafamda dönmeye başlıyor.

M. ye ulaşamamam, onun dış dünyaya ait olduğunu, hep benimle olamayacağını ve onu yitirebileceğimi hatırlatıyor bana. Ana desteğimin o kadar da sağlam olmadığı, gidebileceği ve yalnız olduğum fikri dönüyor kafamda.

İşte bu yüzden kötüydü dün. Kötü zamanlar , olanlardan çok daha fazlası olduğu için kötüdür...