benim haller

24 gündür Bursa'dayım. İnsan evine kavuştum diye sevinir, konforunu özlemiştir belki. Hayır bunların hiç biri bende yok. Evimi, yurdumu hiç özlememişim. Tatil fotoğraflarına bakıp ağlamak istiyorum sadece. Aslında önümüzdeki yaza aynısını yapmayı istediğimden de emin değilim. Benim esas isteğim döndüğüm ev aktur gibi bir yer olsun, onun dışında aralıklarla seyahate çıkayım. Bu şu an imkansız , ne zaman olur bu da belirsiz. Bu yüzden yoğun bir şekilde klostrafobik hisler yaşıyorum. 24 gündür 3 kez karabasanı yaşadım, gördüğüm rüyalar birbirinden freudgen. Kafamda buraya sıkıştım, dışarı çıkamıyacağım, yaşlanıyorum, hayatım istemediğim bir yerde tükeniyor düşünceleri dönüyor sürekli. Bu da rüyalarıma yansıyor. Ölmüş yakınlarımı görüyorum sık sık. Aslında yazları uzun ve gönlümce geçirdiğim son yıllarda eylül hep böyle geçiyor. Sahi öyle yazlar geçirirken, şehre dönmüş toz ve trafiğe batmışken, kim bunu tercih eder? Benim zihnimin bunu anlaması mümkün değil.