benim haller

Bu sabah kendimi iyi hissediyorum, bak bakalım içine sebebi nedir dedim. Şöyle ki mutluluk gerçek ihtiyaçlarını bilmek kadar senin için önemli kişilerin ihtiyaçlarını anlamaktan geçiyor. Kimse bir başkasını gerçek anlamda mutlu edemez, mutluluk daha derinde kendi başımıza halletmemiz gereken bir durum fakat karşındakinin ihtiyacına yanıt vermek, onu iyi hissettirmek mümkün. Bu da bizim içimizdeki o derin alana bir jeton atıyor sanki. Jeton bir mekanizmayı harekete geçiriyor , içten dışa bir iyilik hali yayılıyor.  Mesela esas ihtiyacımın farkındayım şu an fakat ulaşamıyorum ona , yaşamak istediğim fotoğraf karelerindeki kıyafetleri topluyorum , sanki öyle hissedecekmişim gibi. Olmuyor tabi , pahalı bir oyalanma sadece. Onay ve sevilme ihtiyacı herkeste bendeki kadar yoğun değil, farkındayım bunun. Özendiğim, sahip olmak istediğim bir yeti bu. Ama galiba erken kişilik oluşumunda gelişen bir yeti, pek ümidim yok.  Garbiel Marquez'in Yazmak İçin Yaşamak , Orhan Pamuk'un İstanbul ,

Hafta sonu Foça'ya gitmedim, şimdi vakit geçmiyor. Şu hafta sonu bitse, bizim görüşme ihtimalimiz ortadan kalksa ve ben rahatlasam. Yola çıkmamayı ne zaman seçsem hep pişman olurum hiç sekmez, yola çıktığımda ise çok az pişman olurum.  Masanın diğer ucunda 7 yaş Eylül'ü youtube'dan bişiler izleyip resim çizmeye çalışıyor, bu kızın en çok kendi gibi olmasını seviyorum, ya da onun adına seviniyorum desem daha doğru. Yapışı , oluşu , yaşayışı hep kendi gibi. O yüzden gerçek , zevk alıyor , kendini veriyor.  Ah bana da öğretsene canım... Dün plansız gelişen bir arkadaş ziyareti oldu. Ebrucuğumun o sarıp sarmalayan sevgisiyle bir kaç saat bendeydi, iyi hissettim o sıra (Mehmet'e gidememenin acısına iyi geldi). Ama gittiğinde öncekinden de kötü hissediyordum. Geride kalan olmak bende ucu derinlerde olan bir travma, çok ama çok kötü hissediyorum. Ve hayatıma bak, sürekli geride kalan kişiyim, sürekli yüzleşme. Ya da yüzleşmek istemediğim için çılgınca sosyalleşiyorum o yokken.