benim haller

Hiç işe yaramasa da insanın sinirliyken ilk yapmak istediği şey bunu birisinden çıkartmak, birisine ödetmek oluyor galiba. Sanki içimizde bir kova ateş , bunu birisinin kafasından boca etmeli ki sönsün. Peki bunu kime yapıyoruz?Sanırım herkesin çevresinde nasılsa affeder, nasılsa kaldığım yerden devam edebilirim denilen bir günah keçisi oluyor. Suçla gitsin, bağır gitsin, boşalt gitsin. Yeter ki benim sinirim geçsin nasılsa sakinleşince alırım gönlünü, onun gönlü ucuz... Bazılarımız bu günah keçisi rolünü gönüllü kurbanları oluyoruz. Daha kötüsü olmasın, bende rahatla, ben tekmeleyebileceğin yumuşak zeminim, ayağın acımasın yeter ki. Bir süredir ailem için bu kurbanın ben olduğunu farkettim. Buna niye izin veriyorum, niye en kolay kırılacak benim? İşte bununla yüzleşmeye başlayalı beri gerginim , kırgınım ve kızgınım. Buna ben izin veriyorum, gereken tepkiyi göstermeyen ben. Bana son derece agresifken(bana değil ya güya başka şeye sinirli de ondan öyle ya) aynı dakika bir başkasına k

    Gün doğmadan neler doğar demişler. Bunu çokça tecrübe ettim hayatta. Benim gibi sabırsızsanız hele bunu kendine çok defa tekrar etmen gerekiyor, kese kağıdına nefes verip alır gibi. Dünkü alabildiğine karamsar ruh halime tezat şu an oldukça iyi hissediyorum. Noldu da böyle değişti her şey? Çok büyük şeyler değil olanlar, yine de çok fark yarattılar... 5 gün tatilden sonra okul, arkadaşlarım dostum hatta öğrencilerim iyi geldi bana. Arkadaşlarımla gırgır, dostumla sohbet, öğrencilerime nutuk(biraz üst akıl olma hissi galiba ego okşanması gibi bir durum) hepsi ayrı ayrı iyi geldi. Allah'ım iyi ki sevdiği işi yapıyorum, iyi ki karşıma hep iyi insanlar çıkıyor... Akşam kardeşime uğradım, cennet kokuluyu kokladım, hazır sofraya oturdum, günlük rutinimden bazı işler hafifledi. B.. meselesinde sevindirici gelişmeler oldu. Rahatlayan Kemal'in iyi gelmediği bünye olamaz, hınzır gönül yapmayı iyi bilir... Uzun bir telefon konuşması yaptım O'nunla ve tam da duymak istedikle

    Kendine iyi gelen şeyleri bilip yine de yapmamak, yapamamak. Ya da iyi hissetme halinin kısa sürmesi midir depresyon acaba. Bloğu açsam döksem içimi rahatlayacağım, ama  böyle zamanlarda instagram yada alışveriş sitelerinde saatler harcıyorum mesela. Ya da çocukları anneme bırakıp 1 saat denize karşı yürüsem çok iyi gelecek ama yapmıyorum. Depresyonda olup farkında olmamak yaygın görülen bir durummuş. İnsanları yargıladığım gibi kendime karşı da aynı oranda acımasızım. Anti-depresan ya da her şeyi akışına bırakmak benim harcım değil maalesef. Elimde sarı kantaron çayı ve 3 günlük okul var sadece.     Belki de astroloji ,retro vs. ile ilgilenmeli. O zaman yaşadığım zirve ve dipleri bir sebebe bağlar rahatlarım.     Yine b... mevzuları arasında boğuluyorum. Eylül ise 3 yıllık kolay çocukluk devresini bitirdi, benden intikam alıyor sanki. Bu zamana kadar hakkım olan anneliğin yarısını kullandım şimdi 2 katı hakkımdır...     Annelik gezegeninden çıkmak istiyorum artık, tüm ruh halim

2019 ajandasına başlarken "sadece mutlu anlar" demiştim ajandanın ilk sayfasına. Amacım olumlu bakış açısı geliştirmekti.Şimdi yıla şöyle bir göz atınca sanırım biraz işe yarıyor. Yaşadığım mutsuzlukların izi içimde, öldürmeyen şey güçlendiriyor ama bu sadece güzelliklerden bahsetme işi sanırım beni daha az mızmız yaptı. Çevremde tek kusuru dili olan o kadar çok insan var ki öyle olmak istemiyorum ben. Çünkü esas ben öyle, çok seviyor konuşmayı , şikayeti, ilgi çekmeyi. Halbuki karşıdan hiç tahammül edemediğim bir şey bu. Bende iyiliklerden bahsetmeye eğitmek istiyoum dilimi, polyannacılık oynamak için değil gereksiz konuşmamak, daha çok susmak için. Öyle ya her durumda söylenecek iyi bir şeyler bulunmuyor, böyleyken susmak çok iyi geliyor. Oysa şikayet ve dedikodu başladı mı roman yazar insan, kaynak o denli bol. Ama şikayet ettikçe duyduğun şey de bu oluyor. Eleştiri, tenkitte de keza böyle... Sanki yankı yapıyor çevrende duvarlar olmasa da.Yanımda her an çalışır vaziyet