benim haller

  (Gelecekteki Aslı'nın gideceği bir yer daha İzlanda)       "Kalmak demek ; saatler gecede yanıp kül olurken donmak,  kristalleşmek  ve sıkışıp hapsolmak  demektir  bir kalıbın içinde..  İnsan uzaklaşmadan yakın olabilir mi hiç? Ve kim var ki ıstırabına ve yalnızlığına, acımadan veda edebilsin? " Halil Cibran . Bu aralar doğruyu bana hatırlatacak bir kitaba çok ihtiyacım vardı. Halil Cibran tam oturdu yerine, bir süredir sarmal haline gelen araba konusu da çözüldü. Daha iyiyim. Kalmak kristelleşmek, hiç gitmemek, gitmeye üşenmek,sonra sonra hep aynı şeyleri yapa yapa hissizleşmek benim için. Hissizleşmek yaşamamak.  Herkes ölür ama herkes yaşamaz demiş bir düşünür, ben de yaşadığımı  giderken ve gelirken  hissediyorum.  Giderken kaygıyla, dönerken şükürle doluyor içim. İşte ne zaman korksam gitmekten kendime bunu hatırlatıyorum. Ben hem giden hem kalanım, daha çok kalan. Gitmek hüzünlü kalmak öfkeli. Hüzün ruhu hafifletiyor , öfke ağırlaştırıyor. Ağır yaşamak bazen ayrın

  Bugün Kemal'in doğum günü. Anneliğim 9. yılı, hayatımın en güzel 9 yılı. Düğün fotoğrafına bakan Kemal'in yorumu:"Anne babam aynı da senin çizgilerin olmuş." O çizgiler güzelliğin faturası. Başım üstüne:)  Akşam yemeği için Burger King (tadını bile bilmezdi halbuki), hediye olarak bol tablet istedi (eli alna vurma emojisi) Bugün kursa gitmesem olur mu dedi olmaz dedim. Ananın o yalnız 3 saate çok ihtiyacı var diyemedim, olmaz dedim. Zati dün okula yollamadık, uludağ kayağa gittik. Hava sisli ve soğuktu. 3'ümüz kaydık, Eylül ders aldı. Sonra o da kaydı benimle. Bacaksız hayıcılar ekstra bir tatlı oluyor, her zamanki gözü pekliğiyle işi kotardı. Şu ders işi bitti şükür, seneye 2.bölgeden devam ederiz, 1.bölge kalabalığından kurtuluruz.  Ev dandini , yapılacaklar listesi uzun, enerji düşük. Hadi bakalım bismillah gün başlasın. Akşama denize karşı burger king keyfi yuppi:)

    (Gidemediğim bir çok yerden biri Şeyseller)  Gece sohbetinde şöyle bir konu döndü aramızda. Nedir kendinle kavgan?Öylece kabul etsen olmaz mı?  Bunun üzerine çok düşündüm, yazarak anlatmaya çalışsam çok uzar iş. Kısa ve öz yanıtı ise şu ki: kendi üzerine hayat üzerine düşünmeyen kişiler belki daha mutlu ama basma kalıp hayatları çok yavan. Benimde akışa bıraktığımda hayatım yavanlaşıyor. Düşünüyorum,duruluyorum fakat berraklaşıyorum. Dolu dizgin daha eğlenceli ama başladı mı geri dönüş yok. Olsun, ben de kendi üretemediğim mizahı dışarıdan vitamin niyetine alıyorum. Mesela o sırada okuyorum,Atilla Atasoy,Ferhan Şensoy,Aziz Nesin ve daha bir sürü çizgi-roman okuyorum. Mutluyum böyle, coşkum dışarıdan belli olmasa içim mutlu endişelenme sevgilim... Orhan Pamuk daha güzel anlatmış ; "Kitaplar beni hayata hazırlayan ve çoğu zaman bende hayatın yerini tutan bir şey oldukları için içine düştüğüm bu berbat durumdan kurtulmak için onları okumam gerektiğini kendime hep söylüyordum, ama